Darbe: Atlantik ve Avrasya kavgası

Önce hayat değişiyor. Sonra kafalar.
Biraz geç, biraz erken. Hayat, hükmünü icra ediyor.
Kafalar da hayatla uyum sağlıyor.
***
2008-2009’lar. Ergenekon operasyonlarının ağır günleri.
İslamcı aydınlarla tartışıyorum.
Ortalama söylem: “Vesayetçiler, darbeciler tasfiye ediliyor.”
***
17-25 Aralık 2013. Süreç kırıldı.
İki değişim başladı.
Birincisi: Fetullahçı kadroların tasfiyesi.
Diğeri: “Vesayetçi”, “darbeci” kavramları tedavülden kalktı.
Meğer hapse atılanlar “Kemalist”miş.
“İş” değişince, “dil” değişmişti.
***
15 Temmuz, bilinçleri sıçrattı.
İslamcı aydınlar şaşırtıyor.
Beklemediğim kavramlarla konuşmaya başladılar.
Ordudaki tasfiyeleri konuşuyoruz.
İki yeni kavram kullanıyorlar artık: NATO’cular, Avrasyacılar.
Onlara göre:
Gidenler: “NATO’cu”.
Gelenler: “Avrasyacı.”
***
Aslında: Tasfiye edilenlere “Fetullahçı”, “Amerikancı” da diyorlar.
Göreve getirilenlere de “Kemalist”.
Fakat: Sıra dünya analizine gelince “dil” değişiyor.
“Yerel” isimlere dünyalı bir “soyadı” ekliyorlar.
***
Bir medya patronu. AKP’li.
Sohbetteyiz.
Konu: 15 Temmuz süreci. Yorumu aşırı net.
Vurguladığı: “Bu, Avrasya ile Atlantik’in mücadelesi.”
***
“Hayat”la devam edelim.
15 Temmuz gecesi. ABD’nin tavrı.
Tolga Tanış’ın tanıklığına başvuralım.
Hürriyet’in Washington Temsilcisi titiz, dikkatli. Her zamanki gibi.
ABD başkentinde “o gece”nin havasını böyle özetledi.
“Amerikan televizyonlarında sanki darbe teşebbüsü başarıya ulaşıyormuş gibi öyle yanlış bilgiler verildi ki...”
“Pentagon’daki bazı muvazzaflardan bile Amerikan medyasına işin başarılı olduğu izlenimi yayan temelsiz açıklamalar yapıldı.” (17.7.2016).
Tanış için kullanılacak son sıfat herhalde “Tayyipçi”lik olur.
Niye yazdı bunları?
Gerçek böyleydi çünkü.
***
Özet: Atlantikçiler “darbe”yi önce desteklediler.
Çökünce de psikolojik harekat başlattılar.
Dediler: “Darbe” değil “tiyatro”.
Şimdi, “darbeci hakları”nı savunmakla meşguller.
Amaçları: 50 yıllık Gladyo örgütlenmesini tasfiyeden kurtarmak.
***
Tehdit ediyorlar: “AB’ye almayız.”/”NATO’dan atarız.”
Kendileri de farkında: Bunlar havuç da değil, sopa da.
Atlantik’in elinde sadece kaos tehdidi kaldı.
***
15 Temmuz’un üzerinden 3 hafta geçti.
Erdoğan, Batılıları her gün suçluyor. “Niye gelmiyorsunuz” diye.
İki “bürokrat” gönderdiler:
Biri asker: ABD Genelkurmay Başkanı Joseph Dunford (31.7.2016).
Biri sivil: Avrupa Konseyi Genel Sekreteri Thorbjörn Jagland (3.8.2016).
***
Ya siyasetçi? ABD Dışişleri Bakanı John Kerry gelecek (24.8.2016).
Kerry, Erdoğan-Putin zirvesinin ardından Ankara’da olacak.
Anlaşılan Kerry’nin görevi “bozucu”luk.
Yani: Türkiye-Rusya zirvesinde varılacak mutabakatı baltalamak.
Yakın tarihte örneği var:
Geçen yıl: Türkiye ile Çin, stratejik bir anlaşma sağlamıştı.
2015 Kasımındaki G 20 Antalya zirvesinin ardından açıklanacaktı.
Devreye ABD Başkanı girdi. Anlaşma iptal edildi.
Ayrıntıları yazacağım.
***
Avrasya coğrafyasının tavrı ile devam edelim.
Dört ülke öne çıktı: Rusya, Kazakistan, Çin ve İran.
Ağırlıklarını Türkiye’nin terazisine koymada duraksamadılar.
***
Rusya: 9 Ağustos’ta Erdoğan-Putin Petersburg’da buluşacak.
İki taraftan verilen sinyaller: Stratejik adımlar atılacak.
Öncesinde özel temsilci Aleksandr Dugin Ankara’ya tekrar geldi (5.8.2016).
Vatan Partisi’nin davetlisi olarak.
***
İran: Dini lider Hamaney düzeyinde destek geldi.
Darbenin adresini gösterdi: Amerika.
***
Kazakistan: Devlet Başkanı Nursultan Nazarbayev.
Desteğini bir de Ankara’da açıkladı (5.8.2016).
Bir “ilk”ti.
***
Çin: Dünyanın ikinci büyük gücü.
Dışişleri Bakan Yardımcısı’nı yolladı (3-6 Ağustos).
4-5 Eylül’de Çin’deki G 20 zirvesinde ileri adımlar bekleniyor.
***
Sonuç:
İki cephe: Atlantik ve Avrasya.
İki taraf da neler olduğunu biliyor. Ne istediğini de.
***
Bir ülke: Türkiye. Olanların farkında.
Yapması gerekenleri de biliyor.
Bütün mesele: Yapmaya cesaret edebilecek mi?