İşte Kötüler Mahallesi...

Tarihin bağrında yatan bir gizemli mahalledir orası... Önünde Urfa Kalesi, bir yanında Şeyh Maksut Türbesi bir yanında Ahper (Ağbar) Dağı, arkasında ise Hz. Eyyüb’ün makamı... 

Kıraç bir vadiden kıpkırmızı topraklara uzandığınızda, ufuk çizgisinde mayın kokan Suriye sınırı... Merak edenler için işte Kötüler Mahallesi... 

Bu köşede, Kötüler Mahallesi’nde geçen çok öykü okudunuz... Günümüzde adı “Şeyh Maksut” olarak geçse de tüm Urfa bilir ki, antik mağaraları, çiğdem kokan vadileri, briketten evleri ve insanı çeken gizemiyle orası aslında Kötüler Mahallesi... 

Geçen hafta Urfa’daydım... İçimden, 35 yıl öncesinin anılarını tazelemek de geldi... Ne yaptım biliyor musunuz; 13 yaşındaki oğlum Fırat’ı, beni aynı yaşlarda o dağlardaki pikniklere götüren babam Hüseyin ve annem Fadile ile birlikte işte o vadide buluşturdum... 

Yanımda abim Abdullah, eşi Asiye, kardeşim Kemal ve yeğenlerim Merve ile Mehmet... 

KULAĞIMDA NAL SESLERİ!.. 

Fırat, Ağbar Dağı’nda, Süryani kalıntılarından oluşan tarihi kaya mezarları ile antik taş ocaklarında dolaşırken, iki eski manzara da geldi aklıma; 

Henüz on yaşlarındayken damlardan izlediğimiz kaçakçı atlarının vadide tozu dumana katarak evlerimize yaklaşması... Ve arkadaşlarımla birlikte, minik birer gezgin olarak o dağların gizeminde saklambaç oynamamız... 

Kötüler’in yamaçlarında dolaşırken, Suriye’den kaçak eşya taşıyan atların nal sesleri bir kez daha çınladı kulaklarımda...  

Uzaktan sanki limon şekerinin tadı düştü dilime ve sıra gecesi düzenlenen mağaralardan Urfa türküleri yankılandı yüreğimde... 

YAĞMALANAN ANILAR!.. 

Elimde kamerayla Fırat’ı izledim Bizans mağaralarının çevrelediği dağlarda... O yürüdü sanki ben can buldum eskilerde... O güldü ve sanki ben coştum “cızlavet”le koştuğum badem kokan vadilerde... 

Öğleden akşama kadar Kötüler’in tarih damlayan manzarasını nakşettik zihinlerimize... Çevresi gecekondularla yağmalansa da, mağaraların önü defineciler tarafından delik deşik edilse de vadinin ayakta duran bölgeleri halen eski kokuyordu... 

Annem, tarihin gölgesinde yine yumurtalı köfte yoğurdu, babam kaçak çay yudumladı torunlarıyla, kardeşlerim anıların kahkahalarıyla çınlattı eskilerimizi saklayan vadileri...  

İŞTE DOĞDUĞUM EV... 

Akşama doğru vadiden inerek doğduğum evin önüne geldik... Biliyorum, birçoğunuz bu köşede yayımlanan öykülerden merak ediyor, ortasında mağara olan, briketten yapılmış o virane gecekonduyu... 

Tam 35 yıl sonra bu kez Fırat’la girdik o eve... “Bak” dedim “işte bu evde yaşadı baban”, “işte bu damdan izledi uzakları” ve “işte bu köşede uyudu 8 kardeşiyle, çaput döşekte” dedim... 

Fırat, yüzündeki hüznü gizlese de babasının nereden nereye geldiğinin farkına vardı... O viranenin içinde ıslak gözlerle dolaşırken, bulgur aşını kuru ekmeğimize kattık ettiğimiz günler yüreğimizi bir kez daha sızlattı... 

Biliyordum, yıllar sonra yine Kötüler’in mekanında olsak da ora-da hep iyi ve güzel anılar bırakmıştık... O anılar ki, kalemimi besledi ve bu satırları mırra tadında zihninize bırakma olanağı da verdi... Kötülere isyan ederek, hep iyilikle kalınız...