Eşref-i mahlukat

Ekranda bir adam.

Takım elbisesi,

ceketinin cebinde çiçek.

Belli ki özenmiş giyimine kuşamına.

Ama susturun şunu diyor.

Olmuyor,

atın bunu diyor.

Sanırsınız ki ,

ortama zarar veren bir eşyadan

ya da bir fazlalıktan bahsediyor.

Oysa karşısındaki bir kadın,

sözünün kesilmesine itiraz ediyor sadece.

Ne yapsa nafile.

Kürsüden sesleniyor,

atın bunu diye.

İki dirhem bir çekirdek giyinmiş,

eskilerin deyimi ile.

Ama yüzünde büyük bir öfke.

Acaba diyorum,

8 Mart kadınlar gününde

ne yapmıştır bu beyefendi?

Kim bilir,

belki de tanıdığı tüm kadınları

elinde birer gül ile kutlamıştır.

Evde karısını döven adamın

sosyal medyada centilmenlik

pozları vermesi gibi.

Gazze’de ölürken

masum anneler,

bir yandan da,

kutlanıyor kadınlar günü,

bütün dünyada.

BİZ BÜYÜDÜK KİRLENDi DÜNYA

Çok geçmedi,

ufacık bir virüs

herkesten,

her şeyden

korkmamıza sebep olalı.

Birbirini suçlamıştı ülkeler.

Birbirine kızmıştı insanlar.

Oysa bir çocuk haykırmıştı

zalim yüreklerimize,

Sizi Allah’a şikayet edeceğim diye.

UNUTMAK

Üç beş beğeni uğruna,

tutsak düşerken

dijital diktatörlüğün ağına,

ne çabuk unutuverdik

yaşanan onca acıyı?

Ne oldu da görmez olduk

ne oldu da duymaz olduk

birbirimizi.

Üstelik bir ufak virüse bile

yetmezken gücün,

dünya senin olsa nafile.

Hiç boş durmuyor emperyalizm

ama ne diyordu şair,

Sakın kader deme

kaderin üstünde bir kader vardır

Ne yapsalar boş

göklerden gelen bir karar vardır.

Gün batsa ne olur

geceyi onaran bir mimar vardır.