NATO’nun Fransa’da gizli örgütlenmesi: Rüzgar Gülü

İkinci Dünya Savaşı Avrupa’da büyük bir yıkıma yol açmıştı. Savaşın galiplerinden ABD savaştan çok az bir kayıpla çıkmış ve dönemin en güçlü emperyalist devleti olarak dünya hâkimiyeti peşindeydi. Bunun için, Sovyetler Birliğini kuşatmak, Avrupa ve Üçüncü Dünya Ülkelerini denetim altına almak istiyordu. Kuzey Atlantik Paktı (NATO) 4 Nisan 1949’da bu amaç için kuruldu.

ABD, “Komünizmle mücadele” sloganıyla NATO ülkelerini teslim almak istiyordu. NATO’ya üye olan her ülke aynı zamanda gizli bir ek protokol imzaladı. Buna göre “bir Sovyet işgaliyle veya komünistlerle mücadele amacıyla” özel savaş yürütecek bir gizli örgütün kurulmasını da kabul etmiş oluyordu. Savaş sonrası, daha NATO kurulmadan önce, bu ülkelerde ABD “derin devleti-stay behind”, örgütlenmeye başlamıştı. Bu örgütlenmeler, Fransa’da “Rüzgar Gülü-Rose des vents”,  İtalya’da “Gladyo”, Türkiye’de “Kontrgerilla ”adını aldılar.

NATO, ABD’NİN AVRUPA’YI DENETİM ALTINA ALMA ARACI

De Gaulle, “NATO aslında bir aldatmaca, Amerika’nın Avrupa’ya el koymasının bir kamuflajı.” demişti. NATO’nun gizli örgütlenmesi üzerine araştırmalarıyla tanınan Daniele Ganser, ABD Başkanı Richard Nixon’un NATO ile ilgili itirafını şöyle aktarır: “NATO uluslararası alanda görülmemiş bir şekilde işleyen tek örgüttür. Çünkü bu askeri ittifaka biz öncülük ediyoruz.” Ganser “NATO’nun illegal örgütlenmesi” kitabında Almanya Şansölyesi Helmut Schmidt’in: “Gerçekte bu organizasyon gerekli değil. Objektif olarak ele alındığında, bugün Amerikan dış politikasının, Amerikan küresel stratejisinin bir aracıdır.” dediğini yazar.

NATO’nun gizli örgütlenmesi İtalya, Yunanistan ve Fransa’da olduğu gibi Almanya’da da örgütlenmişti. Ganser, “Almanya'da, SS geçmişine sahip sağcı subaylar, Amerikalılar tarafından Stay-behind ordularına alındı. Amerikan ve İngiliz Özel Kuvvetleri tarafından eğitilen gizli ordu kurdular. Bu gizli örgütler patlayıcılara, gizli silah rezervlerine sahipti ve genellikle ilgili NATO ülkesinin askeri gizli servisleri içinde kurulmuştu. Halk ve parlamenterlerin çoğu, Atlantik İttifakının bu gizli yönü hakkında hiçbir şey bilmiyordu.”

Ganser kitabında, İtalya’da patlayan Gladyo skandalından sonra olayın Avrupa’nın diğer ülkelerine yayılmasının önlendiğini şöyle yazar, “NATO'nun bazı gizli ordularının darbeler, terör saldırıları ve işkence eylemleri gibi suçlara bulaşması, Avrupa Birliği Parlamentosu'nun 1990 yılında Stay-behind hakkında kapsamlı bir soruşturma talep etmesine yol açtı. Ancak bu talep ilgili tüm ülkelerde NATO tarafından engellendi ve soruşturma hiç yapılmadı.” Ganser, Alman psikolog Rainer Mausfeld’in 2015 yılında Kiel Üniversitesi'nde verdiği bir konferansta. “Genel olarak, resmi belgeler, İkinci Dünya Savaşı'ndan bu yana ABD'nin 20 ila 30 milyon insanın ölümünden sorumlu olduğunu gösteriyor.” dediğini yazmaktadır.

FRANSA’DA GLADYONUN ÖRGÜTLENMESİ SOSYAL DEMOKRATLARLA BAŞLADI

Fransa, ABD’nin bu Gladyo örgütlenmesini yaptığı ilk ülkelerden biridir. Fransa’da Gladyo'nun örgütlenmesi ve NATO’ya girişi Sosyalist Partili Cumhurbaşkanı Vincent Auriol ve Başbakan Paul Ramadier’ye döneminde gerçekleşmiştir. Aynı zamanda Gladyo'nun Avrupa’da yayılmasında Fransa önemli bir rol üstlenmiştir. CIA, faşist gruplardan topladığı militanlarla silahlı güçler kuruyor, onları silahla donatıyor ve eğitiyordu. Sendikaları (Force ouvrière-İşçi Gücü), gazete ve dergileri ve özellikle de Sosyalist Parti ve yayın organı Populaire’i finanse ediyor, dernekler ve vakıflar kuruyor, üniversitelerde öğrencileri devşiriyordu.

1947 yılında Dördüncü Cumhuriyet'in ilk hükûmetini kurma görevini Sosyalist Cumhurbaşkanı Vincent Auriol, Paul Ramadier’ye verdi. Hükûmette 5 komünist bakan bulunuyordu. Seçimlerde yüzde 29 oranla Fransız Komünist Partisi (FKP) birinci parti olmuştu. Ama hükümet kurma görevi kendilerine verilmemişti. Komünistlerin iktidarda olduğu bir ülkeye Marshall yardımı yapılmaz düşüncesiyle (ki ABD bu konuda baskı yapmıştır) hükümeti kurma görevi Paul Ramadier’ye verildi.

ABD Başkanı Harry Truman, 12 Mart 1947 günü Kongre’de yaptığı konuşmada Amerika’nın komünizm yayılmasına karşı doktrinini açıkladı. Truman’nın Kongre konuşması Fransa’nın 4. Cumhuriyet politikacılarını özellikle sosyalistleri etkilemişti. Ramadier hükûmetinin Dışişleri Bakanı Georges Bidault, Amerikalı meslektaşı General Marshall’a “Bundan böyle Fransa, Doğu-Batı krizinde Batı dünyasının bir parçası olduğunu.” belirti. Ramadier hükûmeti Fransa’nın güvenliği için ABD’den medet ummaktaydı.

ABD baskısıyla 4 Mayıs’ta hükûmetteki komünist bakanların görevlerine son verildi. Buna Genel İş Sendikası (CGT)'nın tepkisi sert oldu; Kasım-Aralık 1947’de Fransa grevlerle sarsıldı. Halkın tepkisini yatıştırmak için İçişleri Bakanı Edouard Depdeux, bir Gladyo örgütlenmesi olan “Plan Bleu”yü deşifre etti. ABD derin devletinin Fransa’daki örgütlenmesi olan ‘Plan Bleu’nün sadece adı feda edildi, ama bu gizli örgüt Başbakan Ramadier’nin bilgisi dahilinde “Rose des Vents-Rüzgar Gülü” adıyla varlığını sürdürmeye devam etti.

ABD İLE GİZLİ ANLAŞMA İMZALANIR

Komünistlerin hükûmetten atılmasından sonra Başbakan Ramadier, Dışişleri Bakanı Georges Bidault’yu Fransa ile ABD arasında gizli bir askerî anlaşma yapması için görevlendirdi. Bidault, General Pierre Billote’u General Marshall ile görüşmek üzere ABD’ye gönderdi. Böylece ABD derin devletinin Fransa’daki gizli örgütlenmesi imza altına alındı. Bu örgütlenmeden sadece Başbakan Ramadier haberdâr edilmişti.

Rüzgar Gülü’nün en istikrarlı ve uzun soluklu elemanı ABD’nin onayıyla önce Fransız İstihbaratına alınan ve daha sonra gizli örgütün geliştirilmesinde görev alan François de Grossouvre’dur. Grossouvre, 1981 yılında Cumhurbaşkanı seçilen Sosyalist (Sosyal demokrat demek daha doğru olur) Mitterrand’ın özel operasyonlar için danışmanlığını yapıyordu. 90’lı yıllarda İtalya’da yürütülen Gladyo operasyonlarıyla ortaya çıkan ABD derin devletinin Avrupa’daki Gladyo örgütlenmesi, Fransa’da Mitterrand tarafından sır gibi saklanmıştı. 1994 yılında Rüzgar Gülü’nün bu adamı ve Mitterrand’ın danışmanı François de Grossouvre, Elysee Saray’ında şaibeli bir şekilde intihar ederek hayatına son verdi.

ABD, Fransa ile yapılan bu gizli anlaşmanın diğer Avrupa ülkeleriyle de yapılmasını istiyordu. Bu görev İşçi Partisi’nden İngiltere Dışişleri Bakanı Ernest Bevin’e verildi. Bevin, 15 Aralık 1947’de General Marshall’a “Batı Birliği” adında bir proje sundu ve Marshall’ın olurunu aldıktan sonda Fransız meslektaşıyla işe koyuldular. Fransa, İngiltere ve Benelüks ülkeleri arasında 17 Mart 1948’de “Brüksel Anlaşması” imzalandı ve Avrupa’da Gladyo'nun çekirdeğini oluşturacak olan “Batı Birliği” kuruldu. Avrupa ülkelerini denetim altına almayı amaçlayan bu gizli örgütlenmelere artık bir örtü gerekmekteydi, bu da 4 Nisan 1949 tarihinde imzalanan Kuzey Atlantik Paktı’nın (NATO) kurulmasıyla tamamlanmış oldu.

NATO KARARGÂHINI FRANSA’YA KURUYOR

Fransa, NATO’nun Avrupa'daki merkezi oldu. Örgütün askerî ve politik kurumları birer birer Fransa’ya yerleşti. NATO’nun en yüksek karar organı Kuzey Atlantik Konseyi (CAN) Paris’e, Orta Avrupa Müttefik Kuvvetler Komutanlığı (AFCENT) Fontainebeau’ya, Avrupa Müttefik Kuvvetleri Yüksek Karargahı (SHAPE) Rocquencourt’a, Avrupa’daki Amerikan Kuvvetleri USEUCOM’u da temsil eden Avrupa Müttefik Kuvvetleri Komutanlığı (SACEUR) Saint-Germain-en-Laye’ye, Avrupa US Army Lojistik Komutanlığı da Orleans’a konuşlandı.

Fransız hava sahası ABD uçaklarının yol geçen hanına dönmüştü. ABD uçakları “lojistik görevler” için 10’un üzerinde Fransız üssünü kullanıyordu. 50 bin civarında Amerikalı asker ve sivil memur Fransa’ya yerleşmişti. Hitler Almanya’sının işgalinden yeni kurtulan Fransa, adeta Amerikan işgali altındaydı.

FRANSA’YI NATO’DAN ÇIKARAN LİDER: DE GAULLE

1 Haziran 1958 tarihinde tekrar ülkenin başına geçen direnişin lideri Charles de Gaulle, 28 Eylül’de yeni Anayasa’nın kabulüyle 5. Cumhuriyet başlamış olur. General de Gaulle Fransa-NATO ilişkilerini yeniden ele alarak, 7 Mart 1966 tarihinde NATO’nun askeri kanadından ayrıldığını açıklar ve NATO Başkomutanlık Karargâhı dahil tüm NATO üs ve tesislerinin Fransız topraklarından çekilmesi kararını alır.

De Gaulle, “Amerika’yı dünyadaki tüm ekonomik, askeri ve siyasi döngüleri kontrol etme sürecine müdahale eden işgalci” bir devlet olarak değerlendirir. “Avrupalı liderlerin bunu söyleme cesaretinin olmadığını ve bunu söylemenin kendilerinin görevi olduğunu” söyler. Cumhurbaşkanlığına seçilmesinden itibaren ABD’ye karşı her alanda kafa tutar ve adım adım NATO'dan uzaklaşır.

Charles de Gaulle, 17 Eylül 1958’de ABD Başkanı Eisenhower’e muhtıra gibi bir mektup gönderir; NATO’nun yeniden düzenlenmesini ister. Eğer bu yeni düzenleme kabul edilmezse NATO’dan çekileceğini ilan eder: “NATO savunmamızın gereklerine cevap vermemektedir (…) Fransa’nın NATO’da kalması yeni bir güvenlik düzenlemesine bağlıdır.” diye yazar. ABD Başkanı, de Gaulle’ün isteğine olumsuz cevap verir.

De Gaulle, ABD Başkanı Eisenhower’ın cevabını şöyle yorumlar: “Bu muhtıra sadece diplomatik baskının bir aracıydı. O zaman NATO'dan bir çıkış yolu bulmaya ve Dördüncü Cumhuriyet'in yabancılaştırdığı özgürlüğümüzü yeniden kazanmaya çalışıyordum. Bunun için bu mektubu gönderdim. Bana olumlu cevap vermeyeceklerinden emindim. İngiliz ve Amerikalılar güçlerini istedikleri gibi kullanabilmek istiyorlar ve bunun için bizi istemiyorlar. İstedikleri şey bize hükmetmek.”

ABD EMPERYALİZMİNE VE HEGEMONYACILIĞINA KARŞI ÇIKIŞ

De Gaulle, 9 Ocak 1963 tarihinde sözcüsü Alain Peyrefitte’e: “Cezayir olayı halledildikten sonra, büyük sorun şimdi, Amerikan emperyalizmidir. Sorun içimizdedir, bazı yöneticilerimizdedir, bazı komşularımızdadır. Sorun kafamızdadır.” der. Aynı yıl, de Gaulle, Peyrefitte’e NATO ile ilgili şöyle konuşur: “NATO bir boş laflar akademisi. Bizim savunma gücümüzü zayıflatan, onsuz bir savunma düşünülemez fikrini aşılayan, böylece millî bağımsızlık hislerimizi uyuşturan, bizi güçsüzleştiren bir kuruluş”.

ABD’nin dünya için bir tehlike olduğunu ve hegemonyacılığına dikkat çeken De Gaulle, Sovyetlerin kendileri için artık tehdit olmadığını düşünmektedir: “Sona ermesi gereken bir Amerikan hegemonyası var. Bir de şimdiye kadar tehditleri ürkütücü olan Sovyetler. Ama artık Sovyetler bizi tehdit etmediğine ve Amerikan hegemonyası devasa hale geldiğine göre, elbette Ruslara yakınlaşmak gerektiğini” söyler.

DE GAULLE’A GLADYO DARBESİ

General de Gaulle’ün ABD ve NATO karşıtı politikaları ve Cezayir’de direnişçilerle görüşerek sorunu çözme politikası, ABD’de büyük bir rahatsızlık yaratmıştı. Fransa’da ki NATO’ya bağlı gizli örgüt harekete geçirilerek de Gaulle’e karşı bir darbe tezgâhlandı.

Cezayir’in bağımsızlığına karşı çıkan subayların oluşturduğu Gizli Ordu Örgütü-Organisation de l’armée secrète (OAS) Cezayir’de yönetimi ele aldıklarını ilan ederler. “CIA’nin desteğindeki NATO’nun gizli örgütünün (stay-behind) ordusunun elemanları OAS saflarında bu darbeye katıldılar.” Darbenin başını daha önce NATO’nun Orta Avrupa Müttefik Kuvvetler Komutanlığını yapmış General Challe çeker. General Challe’ın sadece Pentagon ve ABD temsilcileriyle değil aynı zamanda NATO’ya bağlı stay-behind örgütüyle de ilişkileri vardır.

Elysee Sarayı sözcüsü darbe girişiminden hemen sonra şu açıklamayı yapar: “Bu komployu yapan generaller, Amerikan hükümetinin desteğini alan ve ordunun en anti-komünist kesimleridir.” diyerek darbenin arkasında ABD gizli örgütü yani Gladyo'nun olduğu açıkça ifade edilmiştir.

KAYNAKLAR:

• Alain Peyrefitte, “C’etait de Gaulle”, Cilt 1-2-3, Edition de Fallois, Fyard, 1994-1997-2000.
• Daniele Ganser, “La guerre secrète en France, Réseaux Stay Behind, Opération Gladio et Terrorisme en Europe de l’Ouest”, Collection Résistances, Éditions Demi-Lune, numérique Kindle,2005.
• Daniele Ganser, “Les guerres illégales de l’OTAN: Une chronique de Cuba à la Syrie”, Collection Résistances, Éditions Demi-Lune, numérique Kindle, 2016.
• Général André Beaufre, “L'O.T.A.N. et l'Europe” Calmann-Lévy, Éditions numérique Kindle, 1966.
• Pierre Lellouche, “L’allié indocile, La France et l’OTAN, de la guerre froide à l’Afganistan”, Edition du Monet, 2009.
• Jean-Sylvestre Mongrenier, “La France, L’Europe, L’OTAN, Une approche geopolitique de l’atlantisme français”, Edition Unicomm, 2006.
• Ali Rıza Taşdelen, “Paris Komünü’nden Sarı Yeleklilere Fransız Sosyal Demokrasisi”, Kaynak Yayınları, 2020.
• Ali Rıza Taşdelen : “De Gaulle’den Sarkozy’ye Fransa’nın NATO serüveni”, Teori, sayı : 256, Mayıs 2011.