Türk takımının Türk oyuncusuz şampiyonluğu

Kulüplerimizin Türkiye’deki başarılarından çok Avrupa kupalarındaki başarılarını önemsiyorum. Bu yüzden Fenerbahçe’nin kulüp düzeyinde Avrupa’nın en prestijli basketbol kupasını kazanması, benim için Türkiye Futbol Ligi Şampiyonluğu’ndan daha değerlidir. Geçtiğimiz sene; Galatasaray’ın Su Topu’nda LEN Challenger Kupası Şampiyonluğu bile, Türkiye’de bir kulübün kazandığı herhangi bir şampiyonluktan daha değerlidir. Başarıda standardımızı yurt dışında ülkemize sağlanan itibar ile ölçmeliyiz. Yurt içindeki mücadelenin amacı; ülkemizi yurt dışında temsil etme fırsatı yakalamaktır.

TÜRK OYUNCU ARTMALI

Öte yandan, kulüplerimizin amacı çocuk ve gençlerimize spor yapabilme fırsatı yaratmak ve milli takımlara sporcu yetiştirmektir. Fenerbahçe’nin Euroleague şampiyonluğunun daha anlamlı olması için; forma giyen Türk oyuncu sayısının artması gerekir. Abu Dabi’de dörtlü finalde forma şansı bulan tek gerçek Türk oyuncu Sertaç Şanlı oldu. Sertaç; yarı finalde 1 dakika 30 saniye, finalde 1 dakika 36 saniye oyunda kaldı. Tarık Biberoviç, 2018 Haziran ayından sonra Türk vatandaşlığına geçti, 2024 Şubat’ında ise milli formayı giydi. Tarık’ın süresi ise yarı finalde 20 dakika 37 saniye, finalde 17 dakika 59 saniye oldu. Devşirme oyuncuları saymazsak, finalde Monaco’da 2 Fransız forma giydi, babası Kongolu olan Okobo 26 dakika 38 saniye, Strazel 17 dakika 59 saniye forma giydiler. Benzer yabancı oyuncu ağırlığı Yunan takımlarında da var. Yarı final karşılaşmalarını incelediğimizde Olympiacos’ta tek Yunan 13 dakika 35 saniye süre bulurken, Panathinaikos’ta 4 Yunan toplam 34 dakika 49 saniye süre bulmuş. Dörtlü finalde yerli oyunculara en fazla yer veren Panathinaikos’un 4 Yunan’ının toplamı 1 oyuncu (40 dakika) etmiyor. Demek, Avrupa kupalarında başarılı olmak için illaki yabancı ağırlıklı takımlarla mücadele etmek gerekiyor. Kapitalizmin dayattığı yeni düzende, yerli oyuncularla başarılı olmak çok zor gözüküyor. Futbolda Steau Bükreş’in, CSKA’nın ve Galatasaray’ın yerli oyuncu ağırlıklı kadrolarla kazandığı şampiyonluklar günümüzde artık yaşanmıyor.

İki İngiliz futbol takımının Avrupa Ligi’nde oynadıkları final karşılaşmasına Tottenham 1 İngiliz ile Manchester United 3 İngiliz ile başlamıştı. Finalde sonradan oyuna girenlerle sahada ikişer İtalyan, Hollandalı, Brezilyalı, Arjantinli, Portekizli ve Danimarkalı; birer İspanyol, Fransız, Senegalli, Malili, Uruguaylı, Gallerli, Avusturyalı, Koreli, Kamerunlu, Fildişi Kıyılı ve Faslı forma giymiş oldu. İngiliz takımlarının finalinde İngilizleri saymazsak 17 farklı ülkeden 23 futbolcu forma giydi. Tottenhem’ın başında Alaşehirli bir ailenin Yunan kökenli Avustralyalı bir teknik direktör, United’ın başında Portekizli bir teknik direktör vardı. Sonuçta, biri Bahamalar’da kayıtlı diğeri ABD borsasında işlem gören iki İngiliz kulübünün yabancı hocası ve yabancı oyuncularla yaptığı bir finale İngiliz finali adını verdik. Manchester United’ın yedek kalecisi de Türk’tü.

EMPERYALİSTLERİN İSTEDİĞİ DÜNYA

Bu yaz, ilki düzenlenecek olan 32 kulübün katılacağı FIFA Dünya Kulüpler Şampiyonası da kapitalizmin ulusal mücadeleyi yok etme amacın bir parçası. Milli takımlarının mücadele ettiği Dünya Kupası ve kıta şampiyonalarının olmadığı yıllarda; kulüplerin mücadelesi düzenlenecek. Dünya Kupası’na alternatif olarak önümüze sürülen bu şampiyonada; milli kadrolardan çok çokuluslu kadroları takip edeceğiz. Türk oyuncuların bulunduğu kadroları destekleyelim derken İtalyan, Portekiz, İngiliz kulüplerini destekleyeceğiz. Tam da, emperyalizmin istediği dünya. Bu dünyada bile; kapitalizm ulussuzlaştırmayı başarabilir mi?

Fenerbahçe; Abu Dabi’de Şampiyonluk kürsüsündeyken Sertaç Türk bayrağı ile çıktı kürsüye; Melli de İtalyan bayrağı ile. Aklıma; Merih’in Asya Şampiyonlar Ligi’ni kazanınca açtığı Türk bayrağı geldi. Hakan’ın İnter Şampiyon Ligi Şampiyonu olursa açacağı Türk bayrağı gibi. Kapitalizm sınırları ne kadar kaldırmaya kalksa da, oyuncular bayraklarla kendilerini ifade ediyor. Her ne kadar kulüp isimleri, ülkelerinin önüne geçse de; oyuncuların kimlikleriyle ulusal değerler yaşıyor.

Basketbolda Avrupa’nın en prestijli kupasını bir Türk takımı kazandı. Şampiyon takımın formasının ense bölümünde Türk bayrağı vardı. Bu şampiyonluk ülkemizi gururlandırdı. Ama; gerçek başarı, satın alan değil üreten topluluklarındır. Kulüplerimizin hedefi; kapitalist dünyanın dayattığı bu çokuluslu kadrolara rağmen; Türk oyuncularla bu başarıları kazanmak olmalı… 2000 yılının öncesinde; kulüplerin kendi yetiştirdiği sporcularla kazandığı şampiyonluklar birer nostalji değildir; kapitalizmle mücadelede birer umuttur.