PKK, yeni bir cephe açamaz

Bir soruyla başlayalım: PKK’nın Türkiye’de tekrar silaha sarılacak hali var mı?

Dünkü yazıyı şöyle bağlamıştık: Seçime kadar hayır.

Nedenini anlatalım.

***

Önce genel durumu. Örgüt 4 ülkede faaliyette.

Türkiye’de: PKK.

İran’da: PJAK/Özgür Yaşam Partisi.

Irak’ta: PÇDK/Demokratik Çözüm Partisi.

Suriye’de: PYD/Demokratik Birlik Partisi.

İsimleri farklı olsa da aslında tek örgüt. Hepsinin lideri Öcalan.

Askeri ana karargâh: İran-Irak sınırındaki dağlık Kandil bölgesi.

***

İki ülkede “ateşkes” var: Türkiye’de 2, İran’da 3 yıldır.

Zaman zaman bozulsa da sürüyor.

Irak ve Suriye’de ise savaşta.

Düşmanı: IŞİD.

***

PKK’yı kimler destekliyor? En başa ABD’yi yazabiliriz.

Aslında ABD’yle askerî ilişkilerinin tarihi eski.

1991 Körfez Savaşına kadar uzanır. Fakat örtülüydü.

2014 ortalarından itibaren alenileşti.

Özellikle: IŞİD’in Musul ve Aynelarap (Kobani) saldırılarından sonra.

AB siyasi destekçi. Silah tedarikçisi.

PKK’daki Alman silahlarını Der Spiegel daha yeni yazdı.

***

PKK, Irak Bölgesel Kürt Yönetimiyle de ittifak konumunda.

Mahmur’da, Sincar’da, Aynelarap’ta birlikte savaşıyorlar.

Fakat sorunlu bir ittifak.

Sorunun kaynağı: Suriye Kürt bölgelerinde ve Sincar’daki rekabet.

Barzaniler, PKK’yı siyasi tekelcilikle suçluyor.

En son: PKK’nın Sincar’da da kanton ilanı Erbil’i öfklendirdi.

***

Üçüncü halkada: Bağdat ve Tahran bulunuyor.

PKK’ya bakışlarını IŞİD belirliyor. IŞİD’i acil ve yakın tehlike görüyorlar.

Temel endişeleri: Mezhepçi temelde bölgesel bir saflaşma.

Çünkü: Mezhepçi yarılma, Arap dünyasını IŞİD’ı desteklemeye zorlar.

Unutmayalım: IŞİD, bütün Şiileri “kafir” sayıyor.

Sonuç: IŞİD ile savaştığı için PKK’ya hayırhah bakıyorlar.

***

Şam, PKK için dördüncü halkada.

Esad yönetiminin tehdit değerlendirmesi de aynı.

Şam için öncelikli tehdit: IŞİD dahil silahlı muhalifler.

Çünkü bütün iktidarı, bütün Suriye’yi istiyorlar.

PKK/PYD’nin talepleri ise bölgesel. Uzlaşılabilir sayılıyor.

Esad, PYD’yle hesaplaşmayı erteledi.

Fakat uyarıcı işaretler belirdi: PYD, ABD’nin desteğini aldı. Silahını Şam’a da çevirmeye başladı.

***

Bu aşamada genel görüntü.

AKP hükümeti: PKK’nın faaliyet gösterdiği ülkelerle sorunlu.

Bölge ve dünya için IŞİD’i acil tehdit.

Tersine: Genel algı Türkiye IŞİD’e göz yumuyor.

AKP, teröre karşı kimseyle ortaklık kuramıyor.

Kendileri de kabul ediyor: Yalnız kaldılar.

***

PKK için bölgesel özet:

Bir: Batının askeri ve siyasi desteğini aldı.

İki: IŞİD’e karşı bütün bölge ülkeleriyle temas halinde.

Üç: AKP hükûmetiyle bile müzakerede.

Sonuç: Avantajlı gibi görünüyor.

***

Bütün avantajlarına rağmen:

PKK seçime kadar neden ciddi bir silahlı harekat yapamaz?

Bir: 7 Haziran seçiminde beklentileri yüksek.

Bir tür referanduma çevirmek niyetindeler.

Genel Kürt seçmen ise çatışma istemiyor. Sadece Batıda değil Güneydoğuda da.

“Hükûmet bizi oyalıyor” deyip silaha sarılmayı kabul ettiremezler.

Zaten: İmralı ve Kandil de gerginliği tırmandıramıyor.

***

İki: Seçimden sonra da bir ayaklanma/topyekûn harekât zor. Askeri zorunluluk: PKK üç cephede birden savaşamaz. Gücü yok. Suriye ve Irak’ta zaten çarpışıyor. Bir cephe de Türkiye’de açamaz. Bunu ölçecek kadar tecrübeleri var.

***

Üç: Batı, PKK’yı ayaklanmaya zorlayabilir mi?

Ayaklanmayı tehdit sopası olarak kullanırlar.

Fakat: Uygulayamazlar.

Yanılıp yaparlarsa: Bölgedeki bütün dengeler yerinden oynar.

***

Önce Türkiye değişir.

Bölge ülkeleriyle teröre karşı topyekûn ittifak yapar: Türkiye-İran-Irak-Suriye ittifakı.

Buna mümkün Kürt dinamikleri dahil edilir. Cephesini Batı’ya döner.

Sonuç: Bölgedeki bütün terör unsurları tasfiye edilir. IŞİD dahil.

Ankara’daki hükûmet buna yanaşmazsa?

Önemli değil. Yap(a)mayanlar gider, yapabilenler gelir.