Şehit vermeye alışmış toplum!

Her sabah kalkar kalkmaz internetten son dakika haberlerine bakarım. Son aylarda nerdeyse her gün, bir şehit haberine ve evladının şehit olduğunu öğrenen annelerin görüntülerine rastlıyorum. Video görüntüleri de birbirine çok benziyor. Üst düzey bir subay, yanında jandarmalarla şehidin evine doğru yürüyor; kâh camdan görüyorlar, kâh sokakta karşılaşıyorlar, kâh kapıyı açıp bir anda yığılıyorlar yere. Ama hep yığılıyorlar! Ayakta duramıyorlar! Benim de onlarla birlikte elim ayağım boşalıyor. Kendimi o ananın, babanın yerine koyuyorum bir an için. Aklıma hemen 1992 yılında mezun olduktan birkaç ay sonra daha 18-19 yaşlarındayken şehit olan silah arkadaşlarım ve aileleri geliyor. Nerdeyse 26 yıldır yoklar. Nerdeyse yaşamaya hiç fırsat bulamadan aramızdan ayrıldılar.

Tüm bu haberleri neden okuduğumu ve görüntüleri neden izlediğimiyse ben de bilmiyorum. Belki çok ciddi bir vicdan azabı yaşıyorum içimde. Belki de şehit olan onca arkadaşımın ciğerlerine çekemedikleri havayı soluyor olmak, yürüyemedikleri sokaklarda yürümek, koklayamadıkları çiçekleri koklamak ağır geliyor bana. Bu yüzden, sanırım, nerde olursa olsun bir şehidin acısının ulaşabildiğim kadarına ortak olmak zorunda hissediyorum kendimi. Belki kendime “ocaklara ateş düştü ve sen bundan hiç haberdar olmadın, haberdar olmamayı tercih ettin” demeyi yediremiyorum.

Fakat acaba herkes için böyle midir? Herkes benzer duyguları yaşar mı acaba?

Daha düne kadar Suriye’ye yapılan operasyonlar esnasında şehit ve gazi olan Mehmetçiklerimizle ilgili siyasetçilerin, gazetecilerin, aydınların ve yazarların ağzından bu haberler eksik olmazdı. Ama aradan çok kısa bir zaman geçmesine rağmen ve hemen hemen her gün şehit ve gazi vermemize rağmen bugün unutuldular. Şehit haberleri; siyasetçiler ve toplumun çoğu için rakamların ötesine geçmeyen bir durum haline geldi. Oysa kendini sorumlu hisseden hiç kimse bu durum karşısında sessiz kalmazdı.

Tesadüf bu ya! Yıllar önce, 1994 yılında, Şırnak/Gabar Dağı/ 1529 rakımlı tepede bulunan mevziimde;

“Acaba bizim burada çektiğimiz zorlukların, verdiğimiz mücadelenin, Batı’daki insanlar farkındalar mı?”

“Acaba İstanbul’da, Ankara’da iş yapan işadamları bizim verdiğimiz kollar, bacaklar ve canlar sayesinde iş yapabildiklerinin farkındalar mı?” diye düşünürdüm.

Kafamdaki sorulara cevabı, aradan 24 yıl geçtikten sonra, 2017 yılında, Şırnak/Gabar Dağı’nda yaralanıp sakat kalan bir Gazi arkadaşım, televizyonda kısa süreli verilen şehit haberinden sonra bana verdi;

“Abi hiç kimsenin umurunda değil! Şehitler yitip gidiyor, politikacılar da bizi seçmenlerine şirin görünüp oy almak için kullanıyor. Bize karşı samimi değiller. Samimi olsalardı bugün her partide en az birer tane şehit yakını ya da gazi milletvekili olurdu!” dedi.

Gerçekten öyle! Siyasetin vebalıları gibi görülür Şehit Aileleri ve Gaziler. “Vah vah!” denilmesi gerektiği zaman aranırlar ama “adam yerine” konulması gerektiğinde hemen sırt çevrilirler.

Bu durum 25 yıl önce de aynıydı şimdi de... Eskiden de şehit vardı, bugün de. O dönemde de beceriksiz, yalaka siyasetçiler vardı şimdi de... Eskiden de yoksul ailelerin çocukları şehit olurdu, bugün de. O zaman da şehit vermek “survivor”daki ödül oyunundan daha önemsizdi bugün de...

O kadar çok öldük ki artık toplum duyarsızlaştı. Toplum, şehit vermeye alıştı. Şehit vermekten daha acı olan da bu... Aslında söylenecek çok şey var, lakin ülke nerden tutsanız elinizde kalıyor. Ne diyelim! Toplumun adeta tüm duygularının kötürüm olduğu bir süreçte, Allah, Türkiye Cumhuriyeti’nde yaşayan ya da Türkiye Cumhuriyeti’ni gurbette bile içinde yaşatan tüm sağduyulu vatandaşlara sabır versin.