HÜSEYİN HAYDAR/ Adanış, V-(TAMAMI)

AÜlke! Toprakla dolu uçurum.
Işık dolu eski bahçe ve kor ateş dolu
Oğuz çanağı, Selçuklu çömleği.
Süt dolusu, kan dolusu, kardeş dolusu.

Ataların eşyalarıyla dolu konak,
Çatı arası, avlusu ve büyük mutfak.
Varlıkla, yoklukla, şiddetle başı dik,
Çağlar boyu, türkü dolmuş koca höyük.

Anı dolusu odalar, sofalar.
Çocukluğu geçmiş Nasrettin’in,
İçinde beşiği sallanmış Yunus Emre’nin.
Sevginin kök sürdüğü büyülü orman.

Ayaklanmış Batı Asya kasırgası,
Sümer gelini, Hatti akası, Hitit balası.
Tanıdıklarla dolu helalleşme kapısı,
Alp dolusu, eren dolusu, deli dolusu.

Adıyorum sana benliğimi,
Ey birbirinin kaburgasından halk olan halk,
Döker gibi yağmur kara yere kendini.
Ana dolusu, oğul dolusu, can dolusu.

Ülke! Destanla dolu demir sandık!
Buğday sıkan yumruk, kınalı tanrıça ayası.
Bildirir evrenin acil çağrısını:
Ölüm çeyrek, hayat yarım, aşk yürek dolusu.