Ben severim omuzlarımı bir gün...

Göçük yalnız madenlerde olmaz. Toplumlarda, kurumlarda da bazen göçük olur. Bu kez göçük, Türk Silahlı Kuvvetleri’nde olmuştur.
Göçen bir maden direği altında
Göçük haberleri verir televizyonlar soğuk soğuk.
Sanki o göçen maden direğinin altında yalnız kazmacının omuzları vardır. Yalnız domuz damcısının çocukları ve karısı maden ocağının ağzında haber beklemektedir.
Çoğumuz bilmeyiz; göçüğün altında kalan, biziz. Ve omuzlarımıza göçen maden direğinin altında koşturmaya devam ederiz. Bilincimiz maden direğinin altında değil, uçurtmanın kuyruğundadır çünkü.
Bu kez maden direğinin altındaki omuz, Türk subayının omzudur. Ve madenin ağzında yine yavuklusu, yine evladü ayali beklemektedir. Oysa onun gözleri milleti arıyor. İşte şimdi o bakışlarla göz göze geliyoruz!
Ben severim omuzlarımı bir gün
Biz Ergenekon’da doğmuştuk. Kurtlar emzirmişti bizi. Efsane öyle diyordu.
Bu kez yaşadığımız gerçek, omuzlarımıza Ergenekon dağları göçmüştür. Köpekler, kurtları boğuyor ve çakallar yiyor bedenlerimizi, vücutlarımızı, yüreklerimizi.
Artık Ergenekon, bir efsanenin adı değildir, bir kumpasın adıdır. Ve artık kahramanlar; kurtlar, ceylanlar ve arslanlar değildir; çakallar ve tasmalı köpeklerdir.
Ve Türk subayı ve Türk devrimcisi, göçen maden direğinin altındaki omuzlarını sevmektedir. Çünkü o omuzlar, göçen madenin direğini taşıyor.
Sırmaları, apoletleri olmasa da
Artık omuzlarındaki apolet, maden direğidir. Omuzlarda sırmalar yoktur; yıldızlar yok, kokartlar yok!
Şimdi omuzlarda taşınan, maden ocağının kendisidir. Madenci, maden ocağını sırtında taşımaktadır. Göçmesin diye maden, millet altında kalmasın, yurttaş taşların altında ezilmesin diye!
Türk subayı, evet omuzlarındaki sırmaları kaybetmiştir ama maden ocağının yükünü kazanmıştır. Bütün bir halk o ocaktan ekmek yemektedir.
Su akar kendir tarlalarından
Demirci, ocakta kıpkızıl yanan demiri soğuk suya batırınca bir ses çıkar: Cassss.
Maden direğini omuzlarında taşıyanların yüreğinde büyük bir nehir akar. Bilinçlerinde gürül gürül akar su!
Kendir tarlalarının içinden geçen su gibidir o nehir. Kıpkızıl yüreğin ateşi o nehirde serinler. Çıkan ses, yanan demirin sesidir. Kızan demirin acısı, cazın feryadı olur.
Omuz, maden direğinin altındadır ve su, kendir tarlalarının içinde akmaktadır.
Ah, her şeyin!
Artık Mustafa Kemal’in askerinin omuzlarında yıldız yoktur.
Artık Türk subayının lacivert gökteki yıldızlardan başka bir yıldızı yoktur.
Artık Türk subayının kaybedeceği bir yıldız yoktur.
Apoletindeki yıldızları kaybetmiş, fakat Istranca Dağları’ndan, Pasinler Ovası’ndan, Uzun Yayla’dan, Amik Ovası’ndan ve Şarkışla’nın Emlek köylerinden görünen yıldızı kazanmıştır.
Sarı yıldız,
Mavi yıldız,
Evler yıkan,
Kervan kıran yıldız,
bundan böyle Türk subayının yıldızıdır.
Çobanların yıldızları,
Madencilerin yıldızları,
Postacıların yıldızları,
Telgrafçıların,
Ve piyango satıcılarının,
Ve piyanistlerin yıldızları, Mustafa Kemal subayının yıldızıdır.
Birimizin yıldızı, hepimizin yıldızı olmuştur.
Hepimizin yıldızı, birimizin yıldızıdır.
Göçen maden direğinin altında, gökteki yıldızlar bizim olmuştur.
Ve göğün yıldızları, bizim her şeyimizdir!
Maden direğinin altında kaybedilen yıldız, göğün yıldızlarıdır ve kazanılan da göğün yıldızlarıdır.
Ah her şeyim!
Maden direğinin altında bilinçlerimize yazılan kitap
Siz hiç okumadığınız bir kitabı yazdınız mı?
Kimi köşe yazarları okumadıkları kitapları yazarlarmış. Mustafa Mutlu’dan öğrendik bu bilgiyi. Mutlu, bu sorumsuzluğu eleştiriyor ve okuduğu kitapları yazıyor.
Bugün bu köşenin yazarı da okumadığı bir kitabı yazdı.
Okumadığı ama yaşadığı bir kitabı.
Maden direğinin altında, bilincine yazılan kitabı.
Madenin kitabı, ancak göçen maden direğinin altında yazılır.
Genelkurmay Başkanı’nın omuzlarına göçen maden
Cuma gecesi Ulusal Kanal’da İlker Başbuğ’un son kitabının haberi veriliyordu. Dilimden birden Turgut Uyar’ın o müthiş dizeleri döküldü:
Ben severim omuzlarımı bir gün
Sırmaları, apoletleri olmasa da.
Ben severim omuzlarımı bir gün
Göçen bir maden direğinin altında
Su akar kendir tarlalarından
Ah her şeyim...
Göçük altındaki madencinin şairi
Bu kez maden ocağı, Genelkurmay Başkanı’nın omuzlarına göçmüştür.
Bugün 6 Ocak. İki yıl oldu. Org. İlker Başbuğ’un omuzlarında artık, yalnız ve yalnız maden direği vardır.
Göçen maden direğinin altında kimin şiirini yazabilir siniz?
Lale Devri şairinin gül ile bülbülünü mü?
Göçen maden direğinin altında ancak madencinin şiirini yazabilirsiniz.
Göçük altındaki Mustafa Kemal askerinin şairi Nazım Hikmet’tir artık.
Memleketimle buluşma
Mustafa Kemal’in askeri, göçen madende yalnız işçiyle ve çobanla İstiklal Savaşı’nın telgrafçısıyla değil, memleketle ve memleketin şairiyle buluşmuş, kader arkadaşı olmuştur. Hepimizin alnındaki yıldız, memleket göklerindeki ayla yıldızdır.
Ve o göçen maden direği, artık Org. Necdet Özel’in ve bütün Türk subayının, işçinin, çiftçinin, kamu emekçisinin, memleket tüccarı ve sanayicisinin ve esnafın ve zanaatkârın da omuzlarındadır.
Göçen yalnız maden direği değildir
Göçen yalnız maden değildir, çarşılar da çökmüştür. Ülkenin şeref ve namusu çöküşle karşı karşıyadır.
Artık bütün milletin omuzlarında göçen madenin direği vardır.
Omuzlarınıza bakın
Mustafa Mutlu istediği kadar beğenmesin, daha kapağını bile görmeden, tek satırını bile okumadan, işte o kitabı özetledim size.
Eğer siz de o göçen ocağın içindeyseniz, omuzlarınıza bakın, yalnız ve yalnız göçen madenin direğini göreceksiniz.

Kitabı incelemek için lütfen resmi tıklayın!