Turhan Ekici'yi kaybettik: Usta ressam tek yürek uğurlandı

KÜLTÜR SANAT SERVİSİ

Ressam Turhan Ekici, sonsuzluğa uğurlandı. Geçirdiği ani kalp krizi sonucu yaşamını kaybeden usta sanatçıyı ailesi, sevenleri, Vatan Partisi ve Ulusal Kanal temsilcileri, Antalya'da son yolculuğuna uğurladı. Turhan Ekici’nin cenazesi, 8 Şubat Salı günü öğle üzeri Antalya Kurşunlu Camii’nde kılınan cenaze namazının ardından Kurşunlu Kent Mezarlığı’na defnedildi. Vatansever sanatçı Turhan Ekici, Antalya'da toprağa verilirken, eserleri Erkan Yücel Kültür Merkezi’nde sergilendi. Üretkenliğini Anadolu değerleri ile buluşturan sanatçıyı, dostları ve yakınları Aydınlık'a anlattı.

Tunceli Çemişgezek’te 1953 yılında doğan ve resim öğretmenliğinden emekliye ayrılan Ekici, Antalya'daki özel atölyesinde çalışmalarını sürdürüyordu. Eserleri yurt içinde ve yurt dışında sayısız sergi ve sanat etkinliğinde yer aldı. “Sanatın Anadolu insanının genlerinde olduğunu anlamak için köy kadınlarının yaptığı oyalara, dokuduğu halılara bakılmasını” isteyen Ekici, Anadolu'nun tüm renklerini yaşadı ve yaşattı. Turhan Ekici bir eğitimci olmanın bilinci ile gelecek kuşaklara yararlı, ışık tutan eserler bırakmak amacıyla yaşadı ve üretti.

EKİCİ'NİN BİRLEŞTİREN GÜCÜ

Dostları, ressam Turhan Ekici'yi Aydınlık'a anlattı:

Nevzat Yılmaz:

“Turhan Ekici’yi dost seliyle sonsuzluğa uğurladık. Küresel salgın yalnızlığımızı biraz daha arttırıp dostlarımızla aramıza set ördü. Yitirdiklerimizi sayamaz olduk. Bu yitirdiklerimize Turhan Ekici’yi de ekledik. Turhan Ekici eşinin sağlık sorunlarıyla uğraşırken, umulmadık yerden vurgun yedik.

‘Bir garip öldü diyeler/ Üç gün sonra duyalar’ dizelerini Turhan Ekici, biriktirdiği, dokunduğu dostlarıyla, yetiştirdiği öğrencileriyle aştı. Ses verdiler yurdun, dünyanın dört bucağından. Doğum denli ölüm de olağan; gönlümüzdeki yerleri gerçeği kavramamızı geciktiriyor. Turhan Ekici gibi ağzından, fırçasından bal damlayan, tuvali yurdumuzun dört bir yanının rengine bulanmış, türküsü, deyişi kokan bir insanın ölümünü kabul etmek, bunu yüreğimize, beynimize anlatmanın ne denli zor olduğu ortada.

“Turhan Ekici’nin ardından ne denli duygu dolu sözler edildi. Günümüzde içtenliğin olmadığı, büyük düelloların klavye başında yapıldığı bu dönemde, sözcükler özenle seçildi ve son kez bizleri duyduğu varsayarak veda edildi.

“Kolay değildir ayrı ayrı kentlerde olup da yürekten tek bir sesin çıkması. Bunu sağlayan, bunu güdüleyen, bir oluğa akmasını sağlayan bir güç, bir zor olması gerekir. Bu güç, bu zor, Turhan Ekici’nin yüreğininin güzelliğinden başkası değildir kuşkusuz. O resminize bakmıştır, o yurt ve dünya sorunları üzerine sizinle söyleşmiştir. Dertlenmişsinizdir; tuvalinin yanı başında bağlamanın tellerine dokunurken elleriyle, sesiyle de yüreğinize dokunmuştur. Birlikte türkü söylemenin o eşsiz tadına varmışsınızdır. İşte o güç buradan geliyor.

“Turhan Ekici’nin resmettiği ülkemiz, ülkemizin dört bir yanında o kınalı elleriyle analar, onun fırçasında yaşam bulacak bundan sonra. Anadolu, Trakya, bütün bir Türkiye, Turhan Ekici’nin paletinde bir renk olarak yansıyacak yürek tuvalimize. Belki onun bıraktığı bayrağı, resim öğretmeni oğlu, daha çok, daha sıkı öğrenciler yetiştirerek aydınlanmanın zirvesine ulaştırır.

Bir direnç örneği, dayanışma simgesini yitirdik. Onu yitirmek herhangi bir kayba benzemiyor. Eksikliği ta buramızda, içimizde, yüreğimizde olacak hep...”

'CAN OLMANIN ANLAMINI ÖĞRETTİN'

Berrin İlhan:

“Sen bize ne öğrettin biliyor musun? Bağlarımızı koruyup kollamayı, güzel insanlar yakaladığımızda sarılmayı, yan yana olmayı, dost olmanın, can olmanın anlamını, yarenlik etmeyi; gerçek manevi derinliğin o ruha sarılmak olduğunu... Canım Turhan Ekici, yokluğuna nasıl alışacağız, çok yanıyor içim, gözlerim ağlamıyor, yüreğim ağlıyor, abim, yarenim, dostum, çok üzdün bizi, kaç gün daha ağlarım kim bilir. Ruhun huzur bulsun, yerin, kazandırdığın güzelliklerle sana rehber olsun, hakkımız helâl hoş olsun. Biliyorum ki, sen de helâl ederdin, gönlü güzel, dostluğu gerçek adam, hoşça kal... Çok üzgünüm çok...”

TÜRK RESMİNE OMUZ VERDİ

Orhan Benli:

“Güneyin Antalya'sından Türk resmine omuz veriyordu, sınıf arkadaşım Turhan Ekici... Yöresel gözlemlerini, kaygılarını samimi bir üslupla aktarırken, eşinin hastalığına üzülmekten kalbine yenik düştü... Bizleri de çok üzdü... Ruhun şad olsun Turhan Ekici. Eserlerinle, samimi kişiliğinle yaşıyorsun gönlümüzde.”

Dilek Zengin:

“Eserlerin yetim kaldı. Çok ama çok üzüldüm. Senin bendeki hakkın ödenmez. Sen benim çocukluğumda sırtımı dayadığım dağ, sen benim baba dediğim meleğim Turhan Ekici, değerli büyüğümüz, babamız, hocamız... Olmadı bu. Mekânın cennet olsun, nur içinde yat. Seni her zaman kalbimizde yaşatacağız.”