Ne kadar Tayyip o kadar polis!

Sabahtan programım hazırdı.

Önce Aksaray.

Unkapanı’ndan Taksim.

Meydanı şöyle bir dolaşmak.

Hızlı bir ara sokak turu.

Ardından gazetenin merkezi.

Gelen 1 Mayıs haberleri.

Oradan Kadıköy Meydanı.

***

En kolayı ilk etap.

Metro Aksaray’a kadar çalışıyor çünkü.

İlk gözlem: İstasyonlar aşırı tenha.

Pazar sabahlarının ilk seferleri gibi.

Aksaray Meydanı da öyle.

Günlük insan trafiği bile yok.

Belediye otobüsleri görülmüyor.

Metrobüs ve tramvay Topkapı’dan geri dönüyor.

***

Bir küçük sürpriz.

Aksaray-Şişhane minibüsleri çalışıyor.

Biniyorum. Gidebildiğim kadar giderim.

Saraçhane Haşim İşcan geçidinde ilk polis barikatı.

Sıfır tolerans. Geçit yok.

Anti-kapitalist Müslümanlar bekletiliyor.

Gerisi: Tayyip Erdoğan klasiği.

***

Şoförümüz yeni rotayı bildiriyor.

Haliç Köprüsü-Okmeydanı-Kasımpaşa.

Tamam. Daha çok yer görürüm böylece.

***

Okmeydanı tahmin ettiğim gibi.

Bütünüyle tutulmuş.

Caddeleri anladık.

Ara sokaklar bile kapalı.

Yüzlerce polis hazır.

Kimseyi Taksim’e bırakmıyorlar.

Son tercihleri Cemaat mi AKP mi bilmiyorum.

1 Mayıs’ı sevmedikleri kesin.

Yandaki parkta bir grup genç bekliyor.

***

Polis barikatı sorun değil.

Gazetecileri bırakıyorlar.

Fakat araç yok.

Yürümeye kalksam, gecikeceğim.

Şoförümüz yine ara sokaklar diyor.

Okmeydanı, Kulaksız dolaşıyoruz.

Nihayet Kasımpaşa iskelesindeyiz.

Tek tük gençler yürüyor.

Fakat 1 Mayıs havası pek yok.

***

Yürüyerek Tepebaşı’na çıkıyorum.

İstiklal Caddesi’ne gidiyorum ya.

4-5 yerde polis barikatı.

Nihayet gazete binasının önündeyim.

Oraya da barikat kurmuşlar.

Biraz gazetede haberlere bakıyorum.

Sonra ver elini İstiklal Caddesi.

Bütün mağazalar kapalı.

Açık olan bir iki küçük büfe.

Birine takılıyorum: Pideler elinizde kalmış.

“Yok” diye gülüyorlar.

“Polis abilere epey sattık”.

***

Galatasaray Meydanı’ndaki tahkimat yüksek seviyede.

Dozer bile getirilmiş.

Galiba aşırı sakıncasız görünüyorum.

“Nereye” diye çeviren yok.

***

Nihayet Taksim Meydanı’ndayım.

Ahalinin demografik dağılımını veriyorum.

Polisler, polisler, polisler...

3-5 turist, otellerde kalan.

3-5 de gazeteci.

Kat, kat çelik barikatları da ekleyelim.

***

İstiklal’de ve Meydan’da iki eksik var..

İşçiler ve biber gazı.

İşçiler ulaşamayınca gaza gerek kalmamış.

***

Saat 14 civarı.

Sıraselviler’den Kabataş’a yürüyorum.

Kadıköy’e geçmek için.

Bizim Hasan Böğün’ü arıyorum.

Kadıköy’de vaziyet nasıl?

Meydan yavaş yavaş boşalıyormuş.

***

Kadıköy’den vazgeçip Beşiktaş’a yöneliyorum.

İki yerde yüksek seviyeli önlem var.

Biri: Dolmabahçe Camii.

Gençler sığınmasın diye herhalde.

Diğeri: Tayyip Erdoğan’ın çalışma ofisi.

İkincisindeki barikatlarda korkuyu gördüm biraz.

***

Beşiktaş. Çarşının bölgesi.

Çarşıdan başlayıp Abbasağa parkına doğru çıkıyorum.

Küçük gençlik grupları dolaşıyor.

Gezi esintisi bunlar.

Hemen aklınıza radikal sol gruplar gelmesin.

Bazılarıyla konuştum.

Değillerdi.

Eğitimli,18-25 yaş kuşağı.

Bütün Şişli, Beşiktaş bölgesini dolaşmışlar.

Söyledikleri önemliydi:

“DİSK önceden bağırdı çağırdı.

Ama az adam geldi.

2 bin kişi kadar ancak.

Polise direnemediler.

15 dakikada dağıldılar.”

“Apo posteriyle gelenler daha da azdı. 50-60 kişi.”

“Örgütlü değiliz. Kimse ne yapacağını bilmiyor.

Grupların altından kalkacağı iş değil bunlar.”

***

Diğer şehirlerinden gelen haberlere bakıyorum.

Mutlu etmiyor.

Haydi hep birlikte soralım.

Bu sene niye kitlesel katılım sağlanamadı?