7 Haziran 2025 Dama çözümleri

DAMANIN NEŞESİ GİTTİ, IŞIĞI SOLDU

Öncelikle bu satırları okuyan herkese, gönülden mutlu, huzurlu, sağlıklı ve bereket dolu bir Kurban Bayramı diliyorum. Umarım sevdiklerinizle beraber, kalbinizin arzu ettiği gibi bir bayram geçiriyorsunuzdur. Nice bayramlara, aynı sofralarda, aynı gülüşlerde buluşmak ümidiyle...

Bugün kalem elimde ama yüreğim ağır… Kelimeleri seçmekte, duyguları ifade etmekte gerçekten zorlanıyorum. Yaklaşık iki hafta önce, Türk Daması’nın en kıymetli ustalarından, büyüğümüz, abimiz Hasan Kenan Özer’in vefat haberini büyük bir hüzünle paylaşmıştım sizlerle. Daha onun yokluğuna alışamadan, içimizdeki boşluğu kabullenemeden, maalesef camiamızı derinden sarsan başka bir haberle daha karşılaştık. Bu kez sadece ustamızı değil, aynı zamanda neşemizi, gülüşümüzü, kahkahalarımızı, yani Türk Daması’nın sıcak enerjisini kaybettik...

Evet, Türk Daması bir çınarını, bir ışığını, bir kahkaha kaynağını kaybetti. Turnuvaları neşelendiren, dostlukları pekiştiren, herkese mutlaka bir tebessüm ettiren çok kıymetli dostumuz, kardeşimiz, abimiz Cafer Yasin’i namıdiğer "Mezarcı Cafer"i sonsuzluğa uğurladık.

Mesleği Mermercilik olduğu ve mermerden mezar taşları yaptığı için bu namı almamıştı. O rakiplerini masaya gömen bir mezarcı idi. Bu nâmı ona bütün dama dünyasında bir bilinirlik ve sevgi oluşturdu.
Mesleki camia da "Mermerci Cafer" olarak anılır dı.

Cafer abiyi anlatmak zor… Onun hakkında ne söylesek, ne kadar methiyeler dizsek eksik kalır. Bir insan hem bu kadar esprili, şakacı, muzip; aynı zamanda bu kadar nazik, ince düşünceli ve zarif olabilir mi dersiniz. Evet, Cafer tam da öyleydi. Lâtifeleriyle güldürür ama asla incitmezdi. Şakalarının ardında içten bir sevgi, yumuşak bir kalp ve derin bir saygı taşırdı. Onu tanıyan herkesin ortak kanaati şuydu: O, tam anlamıyla “adam gibi adam”dı.

Ben onu telefon rehberime “Adam Oğlu Adam” diye kaydetmiştim. Çünkü bu ifade, onun karakterini öylesine güzel anlatıyordu ki... Cömertliğin, paylaşmanın yaşayan örneğiydi. Ekmeğini bölüşür, suyunu ikram ederdi. İstanbul Türk Daması camiasının kalbiydi adeta. Onun elinin değmediği, selam vermediği, tebessüm ettirmediği bir tek kişi bile yok gibiydi.

Onun kaybı sadece bizi değil, Türk Daması’nın sevildiği her ülkeyi yasa boğdu. Kuveyt’ten Lübnan’a, Katar’dan İran’a, Azerbaycan’dan Bahreyn’e kadar onlarca ülkeden ve Türkiye’de dama oynanan her şehirden yüzlerce telefon aldık. Ogün Tancer, Faik Yıldız, Emin Kurhan, İrfan Durak ve ben adeta telefon yağmuruna tutulduk. Herkes hem başsağlığı diledi hem de Cafer abimiz için dua etti, fatihalar gönderdi, Yasinler, hatimler okundu, selamlar gönderildi. Biz de bu güzel dilekleri, duaları ve selamları ailesine ulaştırdık. Rabbim hepsini kabul etsin. Mekânı cennet, makamı âli olsun inşallah...

Onun içindeki o büyük enerjinin ardında asla vurdumduymazlık yoktu. Tam tersine, büyük bir gönül inceliği, derin bir farkındalık vardı. Birini kırdığını fark ederse hemen gönül alır, küslüğü sürdürmez, barışı arardı. İyiliği unutmaz, kötülüğü ise içselleştirmezdi. Nezaket, zarafet, vefa onun hayat felsefesinin temeliydi.

Dama ustalarımızdan Adnan Yıldız’ın anlattığı bir anıyı paylaşmadan geçemeyeceğim. Bir gün Adnan usta, kendilerini evine bırakması için oğlunu çağırır. Oğlu geldiğinde, ısrarla Cafer abiyi öne oturtur ve birlikte evine bırakırlar. Aradan zaman geçer, bu kez havaalanından onları Cafer’in oğlu alacaktır. Bu defa Cafer abi ısrarla Adnan ustayı öne oturtur ve şöyle der:
“Ben bana yapılan bir nezaketi karşılıksız bırakmam, unutmam da.”

İşte hayatı buydu onun: Nezaketi hatırlamak, iyiliği çoğaltmak. Kötülük mü? Unut gitsin...

Bugün İstanbul Türk Daması camiasında bir anket yapılsa ve “Bu camianın en iyi insanı kimdir?” diye sorulsa, inanın yüz kişiden doksan beşi hiç düşünmeden “Cafer” der. Biz ondan razıydık. Rabbim de ondan razı olsun inşallah.

Sevgili dostumuz İrfan Durak bir gün latife yaparak "Cafer abi şu künyeyi bir okusana" demişti. O da gülümseyerek, her duyduğumuzda bizi kahkahalara boğan o meşhur cümlesiyle karşılık vermişti:

“Kâné Réş’li vahşi hamleci mezarcı Abdo burada! Kendine güvenen masaya buyursun! Buraların horozu benim, benden başka kimse ötemez!”

Sonra hep birlikte kahkahalara boğulmuştuk. O kahkahalar, o gülüşler, şimdi onun bizlere bıraktığı manevi bir sadaka gibi. İnanıyorum ki şimdi oralarda bir yerlerde, aynı neşeyle yine gülümsüyor bize...

Canımız, güzel insan, kıymetli dostumuz Cafer abi... Seni çok özleyeceğiz. Adını her andığımızda içimizde bir hüzün olacak ama aynı anda yüzümüzde mutlaka bir tebessüm belirecek. Çünkü sen hem kalplerimizde silinmeyecek bir iz, hem de yüzümüzde sıcak bir gülümseme bıraktın. Ve daima öyle kalacaksın...

Bu hafta sorular Şadi Kleyt ustadan...