Meserret Taşkın’dan mektup var! Aşk şarkılarda mı kaldı?

Başka kültürlerde de var mı bilmiyorum; eskiden çöpçatanlık işinden ekmek yiyen kadınlar vardı. Şimdi her işte olduğu gibi, evlendirme işlerinde de kurumsallaştık(!); dijitalleştik. Ama, yaygın olan, konu komşu, akraba, tanıdıkların gönüllü olarak verdikleri hizmet, gösterdikleri gayret.

Gençlerin bir kısmı evlendirme konusunda gösterilen gayretlere şiddetle muhalif. Konuyu açamıyorsunuz bile. Evlenmek istemiyorlar mı, görücü usulüne mi karşılar, yoksa reddedilmekten mi korkuyorlar? Bilinmez. Daha yumuşak başlılar da var elbette. Yoksa, hangi usulle olursa olsun evlenmeye gönüllü olanlar mı demeliyim?

Bence hangi usulle tanışırsanız tanışın, devamı sizin elinizde. Karşınızdakinden edindiğiniz ilk intiba ile, sonrasında O’nu tanımak isteyip istemediğinize karar vermelisiniz, değil mi? Böyle düşünmeyenler var. Tanışır tanışmaz, koşullarını ültimatom verir gibi sunabiliyor. Eş mi arıyor, kazanç kapısı mı belli değil.

Evliliğin ekonomisi zorlaştı, kabul. Ama, hani aşk vardı? Görücü usulü evlilikte aşk ne arar demeyin. Aşkın, sevginin nerede olacağı belli olmaz. “İki gönül bir olunca samanlık seyran olur” deyimi boşa mı söylenmiş? E, tabi samanlık dururken seyran olmuyor. İki baştan büyük çaba ve fedakârlık ister. “İki baştan” kısmı püf noktası. Ne demiş Şah Hatayi:

“Bir baştan ağlamak ömredir ziyan İki baştan muhip yar olmayınca.”

Sadık Okurunuz

Kırk beşini aşkın

Meserret Taşkın