Meserret Taşkın'dan mektup var! Fransa’da bir çocuk…

Kıyıda köşede kalmış, küçücük, önemsiz, öylesine duruyordu. Bölgemizde süren emperyalist vahşet, Gazze’deki çocukların durumu aklımızdan çıkmıyor. Bu olay da emperyalist vahşetin diğer yüzü.

Fransa’da, bir kasabada annesi tarafından terk edilen 9 yaşındaki bir çocuk tam 2 yıl boyunca yalnız yaşamış; üstelik okula gitmiş ve durumunu hiç kimse fark etmemiş. Bu süre içinde konserve ve kekle, komşuların bahçesinden, balkonlarından zaman zaman aldığı sebze ve meyvelerle beslenmiş; ısıtması olmayan evde battaniyeye sarılarak kış mevsimini geçirmiş. Sıcak su olmadığı için, soğuk suyla temizlenmiş. Habere göre, çocuk kötü (!) görünmediği için kimse kuşkulanmamış. Bu süre içinde düzenli olarak okuluna devam etmiş ve derslerini dikkatli izlemiş ki, sınavlarından hep iyi notlar almış.

Gelin de bizim büyük şehirlerde yok olmaya yüz tutmuş komşuluğumuzu, bazen bıktıran akrabalık ilişkilerimizi aramayın. Ya, öğrencilerine sarılıp koklarken, bir yandan da çaktırmadan durum kontrolü yapan öğretmenlerimiz? Çocuğu düşünüyorum; iki yıl boyunca nasıl acımasız bir yalnızlıktı yaşadığı? Ya kimseye durumunu söylememesi, yardım istememesi. 9 yaşındaki bir çocuk için dertleşecek, içini dökecek, ağlayacak kimsenin olmaması nasıl bir vahşet?

Demek ki Gazze’deki çocuklara kıyanlar, kendi ülkelerinde, kendi çocuklarına da böyle kıyıyorlar.

Sadık Okurunuz

Kırk beşini aşkın

Meserret Taşkın