O ‘Aykut’ da, sen nesin?

Son polemiği izlememiş olanlara anımsatayım. Aykut Kocaman, her basın toplantısında kendisine yöneltilen art niyetli, imalı soruların, diğer hocalara sorulamadığını vurguluyor. Hedefinin Fatih Terim olduğu belli ama isim vermiyor (Terim’in basın toplantılarına tanıklık etmiş birisi olarak söyleyebilirim ki, Kocaman az bile söylemiş). Terim yanıtlıyor: “Tanıdığım ve bildiğim Aykut, birine bir şey söyleyecekse, direkt söyleyecek kalite ve de kişiliktedir.” Galatasaray Teknik Direktörü, överek (!) dövüyor Fenerbahçe Teknik Direktörü’nü. Yani karşısında olsa, bir de makas alacak yanağından...

Kurnaz Fatih, aslında nerede neyi söyleyeceğini iyi bilen bir adam. Örneğin 2003’te birlikte salon maçına çıktığı ve yaşça kendisinden küçük olan Başbakan’a “Tayyip” demeyi denemiyor. Yine kendisinden küçük olan Ali Dürüst’e “Ali”, Abdurrahim Albayrak’a “Apo”, Spor Bakanı’na “Suat”, hatta öğrencisi Hakan Şükür’e “Hakan” demiyor kamuoyu önünde. Niye? Çünkü onların statüsü bunu engelliyor. Peki, Fenerbahçe Teknik Direktörlüğü yeterli bir statü değil midir? Kendisinin statüsüne “eş” değil midir ki, “Evladım Aykut” muamelesi çekiyor. Metin Tükenmez’in tanımıyla “uyanık şahsiyet” Fatih, bu bilinçli söylemle Aykut Hoca’nın imajını aşağı çekmiş oluyor aklınca.

Gerçi bu hitap hadsizliği, kabzımalından doktoruna, şarkıcısından tamburacısına bütün spor yorumcularında var. 10 yıldan fazladır hocalık yapanlar, bir türlü “Şifo”luktan, “Rıza”lıktan, “Samet”likten kurtulamadılar bunların dilinde. Başta Fatih, hepsine en güzel cevabı yine Aykut Kocaman verdi: “Bir lafa bakarlar bir de söyleyene, karar verirler.” Mesela ben kararımı verdim; artık ona “Fatih” diyeceğim! Diğer hocalar değil ama o, bunu fazlasıyla hak ediyor.

***

Halit Deringör Ağabey’e, Aydınlık’a hoş geldin diyorum.