Neden İstanbul’u bırakıp tatile gidiyoruz biri açıklasın

İzindeyiz.

Güya.

Bırakmıyorlar ki şöyle ağız tadıyla izin yapalım.

O da neydi??

Çoktan unuttuk gittik.

Bir kere ille en az 500-600-700 km’lik yol yapacaksınız.

Kendi kentimden söz edeyim. Koca İstanbul yaz aylarında yer değiştiriyor. Oysa burnunun dibi deniz kum. Hafta sonları sele-sepet, çoluk çocuk doluşurduk babamın hastalarından birinin dolmuşuna giderdik yakın kıyılardan birine. Akşama kadar oh ne güzel. Gazinodan çaylar kahveler gazozlar alınır, ek birkaç ilaveyle masalar evden getirdiklerimizle donatılırdı.

YAZLIKÇILIK

Daha sonraları yazlıkçılık başladı. Heybeliada en “mütevazi” adaydı bizim için. Dört -beş aylığına ev kiralıyoruz. Her yıl aynı eve gidiyoruz. Bir tek yatak yorgan denkleri ve buzdolabı taşınırdı. Adanın özel hamalları vardı.

Harp Okulu ve Lisesi orada olduğu için “mazbuttu”. Babam askeri hekimlikten emekli. İkinci Dünya Savaşı sonrası yokluk yılları herhalde… Tüberküloz olmuş yüzbaşıyken ayrılmış. Şehit çocuğu. Tevfik Sağlam babasıyla aynı dönem Çanakkale cephesinde. Belli ki elinden tutmuş. Ondan sonra da Çapa Verem Savaş Dispanseri’ne 45 yıl başhekim… O da hastaya müşteri değil, hizmet edilmesi gereken olarak gördüğü için “yoksul babası” cinsinden hekim. Maaş biz kızların okul parasına ancak yetiyor zaten.

İNÖNÜ İÇİN BİLE FAYTON LÜKS

Askeri plajdan para vermeden giriyoruz. Öyle barlar-cazlar da yok…
Tek lüks fayton. İnönü bile Mevhibe Hanımın elinden tutar, vapurdan inince yürüyerek evine gelirdi. Birlikte plajdan çivileme atlardık.

Babam CHP İl İdare Kurulundaydı. İnönü ve dünürü Sohtorik’le briç oynardı.

Hem de ne ciddi, ne iddialı…

Bir keresinde İnönü’nün iki buçuk lirasını almışlar da bütün adaya gösterdiler…

İlkokul yaşlarımızdan başlayarak öyle büyüdük.

Adanın yerlisi olduk.

Balık gibi yüzer olduk. Kaşık Adası’na kadar gidersin… Gidemezsin yarışları…

İSTANBUL BOĞAZI’NDA BEDAVA DENİZ

Aslında yüzmeyi İstanbul Boğazı’nda Arnavutköy İlkokulu’nun önündeki kıyıda öğrendim. O zamanlar daha da küçüğüz. Çapa İlkokulu’na gidiyoruz bütün kardeşler. Hemen evimizin iki sokak ötesi. Başöğretmenimiz Nadide Arcan. Eşi albay. Onlar da tatili bütün öğretmenlere sunulan olanaktan yararlanarak yapıyorlar. İstanbul’daki ilkokulların sınıfları belli sürelerle öğretmen ailelerine veriliyor. Düşünün lüksü. Boğaz kıyısında tatil. Üstelik bir de misafir bile ağırlıyorlar. Kızları Tezer Abla ünlü bir hekim oldu. Annem ona sınavlara çalışırken tatlı kurabiye yapar gönderirmiş… Sonradan “tadı damağımda, başarımda emeği vardır” derdi. Annemin yaşlılığında o da onun yorgun kalbini okşarak iyi etti… Yemin billah vizite ücreti almadı. Lafını bile ettirmedi.

Babam da zaten onların aile hekimiydi.

ABLAM VE ALBAY ÖĞRETMEN

Ablam büyüdü, Galip amca emekli oldu. İkisi birlikte Davut Paşa Ortaokulu’nda öğretmenlik yaptılar…
Tuncay Abi’nin şişme deniz yatağı vardı. Ben küçüğüm, onun üzerindeyim. Beni gezdiriyor. Kıyıya yaklaştığımızda bir devirdi. Hop suyun içine! Kurbağa gibi çırpına çırpına doğru kıyıya. Alkışları aldım elbette. Alış o alış… ondan sonra kimse tutamadı. Kendime bir güven.. bir güven...!

SİSTEM NE ARA BÖYLE OLDU

…

Şimdi düşünüyorum da sistem ne ara böyle oldu…

Ne tatiller eski tatil… Ne eski hekimler eski hekim… Ne albaylar… Ne öğretmenler… Dostluklar…

Dayanışma… Vericilik… Paylaşma… Alçakgönüllülük… Mutluluk…

Denizler kirlendi, dostluklar, mutluluklar…

En ağır Amerikancı darbeler değer yargılarımıza geldi.

Burnumuza halka takmak uğruna güneşler battı.

Memurlar bile “işbilir” oldu.

İSTANBUL’UN DÖRT YANI DENİZ

İstanbul’un dört yanı deniz.

Otobüs… Uçak… Olmadı… Tek tek özel araba dünya para demek; yanında bonusu yorgunluk hem gelirken hem giderken, mazot, çevre kirliliği, trafik kazası, can kaybı, geride kalanların payına düşen acılar, engelli yaşam… Trafikte insan yıpranması… Bizim denizler de yetmiyor, herkes bize gelirken bir de yurtdışı özentisi… Kaçışlar… Döviz...

KAMU VE ÖZEL SEKTÖR KAMPLARI

Tatil dediğimiz zaten çalışanlar için iki hafta bilemediniz üç…

Eskiden kamuda ve özel sektörde sunulan kamplar vardı.

Devlet Su İşleri’nin kampıyla Merkez Bankası’nın kampı örneğin, hangisi daha iyi diye yarışırdı...

Kızılay çadırları yazları boş boş depolarda yatmaz, çalışan memurlarına hizmet verirdi. Yöneticilerle birlikte…

Yine olamaz mı…

Olur hem de âlâsı olur.

Gerisini yazmıyorum artık.

Siz biliyorsunuz.

Her hafta… Her hafta ezber ettiniz.